Blogowanie z innej perspektywy...

Kiedy 29 stycznia 2013 roku na Innej Perspektywie pojawiła się opinia o książce Pan Wołodyjowski myślałam, że pomimo moich szczerych chęci, ten blog nie przetrwa dłużej niż rok.  Do tamtej pory prowadziłam różne swoje projekty na innych platformach, ale entuzjazmu starczało mi na ok. 9 miesięcy. Pisanie stało dla mnie formą ucieczki od dość trudnej rzeczywistości. Nie chciałam jednak prowadzić modnego w tamtym czasie internetowego pamiętnika. Z założenia Inna Perspektywa miała być miejscem łączącym wszystkie moje pasje i ważne dla mnie tematy. Choć książki już wówczas były dla mnie niezwykle ważne, to przynajmniej początkowo myślałam, iż nieco więcej będę pisać o sporcie, grafice komputerowej czy mojej niepełnosprawności. Ostatecznie wygrały rzędy równiutko poukładanych literek zamieszczonych w powieściach i tomikach wierszy. Mimo wszystko nigdy nie zdecydowałam, że Inna Perspektywa będzie miejscem wyłącznie o literaturze, bo nie lubię ograniczeń. Z czasem okazało się, że uwielbiam szukać w moich lekturach nawiązań do filmu, muzyki oraz historii. Nie mogę, więc nazwać siebie recenzentką literacką, bo w moim przypadku to określenie nie do końca oddaje charakter tego, co robię.

Jedną z rzeczy, które najbardziej mnie zaskoczyły, jeśli chodzi o moją obecność w sieci, był fakt w jakim kierunku rozwinął się mój blog. Zwykle na początku tworzenia własnego miejsca w sieci myślimy, że po kilku latach będziemy – przynajmniej w pewnym stosunkowo wąskim gronie – rozpoznawalni. Cóż, pewnie podświadomie również o tym marzyłam. Niemniej po pewnym czasie okazało się, że o ile Inna Perspektywa nie ma zbyt wielu wyświetleń, to jednak wpływa na ludzi, z którymi obcuję na co dzień.  Nie oszukujmy się – kiedy postanowiłam pisać nie tylko o nowościach wydawniczych, sama skazałam się na internetowy niebyt. Specjaliści od marketingu powiedzą również, że moje teksty są stanowczo za długie. Ale czy to ważne? Inna Perspektywa od początku nie miała być miejscem w pełni komercyjnym, głównie ze względu na fakt, że mam zwyczaj przepadać w lekturze jednej powieści nawet na miesiąc, by ostatecznie w tekście nadmiernie roztrząsać każdy szczegół.  Przez tę słabość bywam koszmarnie nieregularna, jeśli chodzi o publikację wpisów, za co w tym miejscu Was przepraszam.

Pisanie o książkach bardzo łatwo może zamienić się z pasji w smutną rutynę. W związku z tym, wciąż szukam nowych dróg dzielenia się moją miłością do książek. Współpraca z lokalną biblioteką dała mi bardzo dużo. Nie tylko mogłam poznać innych czytelników, ale także znaleźć mnóstwo inspiracji do nowych tekstów. Miałam okazję uczestniczyć w kilku spotkaniach autorskich. Co ciekawe, z perspektywy czasu najważniejsze okazało się pierwsze z nich, o którym nigdy nie napisałam na blogu. Gościem czytelni była wówczas pani Barbara Kosmowska, która opowiadała o swojej drodze literackiej. Pamiętam jak wówczas autorka mówiła o momencie, kiedy uświadomiła sobie, że tylko pisanie w zgodzie ze sobą i we własnym tempie daje twórcy satysfakcję. Od tamtej pory staram się postępować wedle tej zasady, choć jestem tylko człowiekiem i czasem zdarza mi się nieco zazdrościć innym popularności i ogromnej ilości książek na półkach.  Niemniej z perspektywy czasu nie żałuję, że zdecydowałam się sięgać po nieco mniej znane, bądź nieco zakurzone pozycje. Maile, które czasem od Was dostaję oraz statystyki bloga, świadczą o tym, że szukacie u mnie przede wszystkim tego, czego nie znajdziecie na bardziej popularnych blogach. Czyżbym znalazła swoją niszę? 

Dla mnie blog to jednak przede wszystkim ludzie, którzy czytają teksty i wspierają moje działania. W tym miejscu bardzo dziękuję wszystkim, którzy czytają oraz komentują moje teksty na blogu oraz Facebooku. Wielkie słowa wdzięczności ślę w kierunku kilkorga najbliższych mi blogerów, którzy codziennie dodają mi pozytywnej energii oraz udowadniają, że przestrzeń Internetu to nie tylko hejt, ale również konstruktywne dyskusje. Oczywiście podobnie jak w prawdziwym życiu, znalezienie w sieci prawdziwych przyjaciół jest raczej prezentem od losu niż codziennością. Nie każdemu należy ufać, ale z drugiej strony nie warto też się zamykać na innych. Blogosfera – nawet książkowa – nie jest środowiskiem jednorodnym, więc niezależnie od tego, ile czytacie i jakie gatunki literackie lubicie, nie dajcie sobie wmówić, że jesteście gorsi niż inni fani książek. Czytajcie to, co sprawia Wam przyjemność lub skłania do przemyśleń, niezależnie od tego czy współpracujecie z wydawnictwami, czy też nie. Ważne, by pisząc bloga być po prostu sobą, bo tylko wtedy można w pełni zarazić innych swoją pasją.